Mijn turning point: hoe ik mijn leven veranderde en wat ik nu doe

New York Baby!!

Bij vrienden zijn was fantastisch! Het was fijn om even weer in een andere omgeving te zijn en mijn eerste Thanksgiving mee te maken. Een feest wat voor mij overkomt als een kerst, al weet ik dat ik het daarmee te weinig eer aan doe. Ik vond het vooral fijn om met mijn vriendin te zijn, samen te praten over de liefde, het leven, keuzes en dingen anders doen.

Anderhalf jaar geleden was mijn vriendin bij mij in Portugal. Toen waren we allebei vrijgezel. Waar ze nu getrouwd is en in Amerika woont - nogal een shift om het zomaar te zeggen. En een die ik bewonder. 

“Hoe doe je dat?” vroeg ik. Meer ook in de zin van: hoe of wat heb je gedaan om daar te komen? Laten we eerlijk zijn, of dat zei ik vooral tegen mijzelf: zij had wel een andere keuze gemaakt en daarmee ook een andere uitkomst gekregen. En dat is ook wat ze zei: “Maak andere keuzes dan krijg je ook aan andere uitkomst”. Een opmerking die ik goed in mijn oren heb geknoopt.

Terwijl zij (mijn vriendin en haar vriend) lekker aan het kokkerellen waren zag ik op hun salontafel een blad liggen over reizen: Costa Rica stond er. En laat dat nou niet toevallig zijn waar ik naartoe wilde. En een week later vertrok ik dan ook naar Costa Rica.

Surfen, nomad-life en misschien de liefde? Dat was mijn idee.

Nosara, de plek dat alles zou veranderen

Het werd Nosara, Costa Rica. Waarom? Google. Soms zijn dingen gewoon niet zo romantisch. Het was ook geen dagenlange zoektocht of uitpluis-werk, ik denk dat ik een paar uur artikelen heb gelezen en gewoon op gevoel voelde dat ik naar Nosara wilde. Iets met geen party-town en een chill-vibe met surfers, en rijke mensen. Ik weet niet of ik dat laatste al wist of dat ik dat hier uitvond, maar dat is wel het oppervlakkige antwoord wat Nosara is in drie woorden. 

Geen party-town | chill-vibe met surfers | rijke mensen

“Nosara zet je op zijn kop” zeggen ze ook wel hier, en ik kan niet anders zeggen dat ik voorin die rollercoaster-ride zat. De achtbaan die ik voor mijn gevoel eerst met de trap beklommen heb, bovenin ben ingestapt en vervolgens zonder me zorgen te maken om mijn eigen veiligheid met een rotgang naar beneden ben gevallen: op een bodem van mislukken, niet weten wat ik wil, liefdeloos (in de zin dat mijn liefdesleven nou echt ook niet echt om over naar huis te schrijven is) en gewoon het feit dat ik mij afvroeg of deze rit, mijn eigen gekozen pad dat ik sinds 2018 loop (toen ik mijn huis verkocht en mijn baan in Nederland had opgezegd) nu niet hier tot stilstand was gekomen.

De waarheid is dat ik de eerste maand keihard gewerkt heb om mijn online business – iets met business coaching – naar een hoger level te tillen, maar behalve veel fancy woorden, heel hard werken, veel video’s opnemen voor mijn online programma, een masterclass, veel podcast maken en ondertussen vooral niet te veel hiermee bezig te willen zijn met hoe ik mij voelde, of überhaupt enige rust, probeerde ik vooral mijn onrust van geen geld te dempen door mijzelf voor te houden dat ik wel weet-ik-hoeveel online programma’s zou verkopen.

Op een van mijn eerste dagen in Costa Rica was ik ook gewaarschuwd voor de “tico’s”, de lokale mannen, maar ik zat nog zo in een f*ck-it levensstijl, nog een soort residu uit Honduras (met feesten, seks en een soort verloren missie of toekomst). Het doet me pijn om toe te geven, maar ik was aan het duiken. En ik was ook zeker niet mijzelf. Ik was en werd ook niet meer blij van wat ik deed. Het voelde als werken. 

Terwijl ik daarmee zo te kort doe aan wat ik kan. Ik ben al jaren coach. En ik heb vele klanten gehad die zo onwijs gelukkig met mij zijn. Ik heb volgers op Instagram die mij al jaren volgen. Ik krijg vaak DM’s met super lieve berichten. Dat is er allemaal, maar het voelde ergens alsof dat nu allemaal ook heel ver weg was. Ik verloor het contact met mijzelf, met wie ik ben. Ik liet me drijven door angst om zonder geld te zitten en niet door een droom.

Het rauwe resultaat

Op 28 december 2023 wist ik dat het gewoon niet gebeuren ging. Ik ging geen enkele course verkopen. En ik ging nul euro verdienen. Ik kon mijn kosten niet meer dekken. Het doemscenario waar ik jaren bang voor was, was daar: ik zou misschien terug moeten naar Nederland en misschien moest ik ook maar gewoon terug in loondienst.

Wie dacht ik wel dat ik niet was? Huilend belde ik mijn ouders op. Voor hulp. En later – weken – want de schaamte was groot, gaf ik ook toe aan mijn kleine cirkel om mij heen waarin ik zat. Ik kon eigenlijk alleen maar huilen. Dagenlang. En niet eens met geluid. Het waren vooral dikke tranen die zo’n beetje permanent over mijn wangen vloeiden. Mijn gevoel in drie woorden: ik heb gefaald. Ooit ging ik in 2018 weg om mijn dromen na te jaren en nu naar zes jaar was dat voorbij. 

Mooi waren de gesprekken met de mensen om mij heen. Vooral Amerikanen en Canadezen die voor mijn gevoel anders naar falen kijken dan Nederlanders, maar ik kan mij vergissen. Hoe meer ik reis, hoe meer mensen ik ontmoet, hoe minder ik in algemene zin praat over mensen, groepen of inwoners. 

Wat ik vooral terugkreeg: “Je hebt het op zijn minst geprobeerd” – en daarmee ben je dus al mijlen verder dan anderen. Of: falen is ook gewoon doorgaan en dan heb je misschien helemaal niet gefaald.

Falen is relatief besefte ik. Wie bepaald namelijk wat falen is? “Ben je ook niet te jong om te bepalen dat je gefaald?” vroeg een vriendin. Persoonlijk vond ik het idee dat ik op mijn 37^ste bij mijn moeder op de bank zou zitten, in de schulden en zonder liefde (en kinderen) vre-se-lijk. En niet zozeer in woord, maar vooral in gevoel. Dat bekennen, dat ik daar was of heel dichtbij ben, doet mega veel pijn. Dat maakte dat de tranen vrijwel meteen kwamen en dat hoewel ik er prima over praten kon, de tranen soms uren konden stromen. Pijn, schaamte, oordelen, zelfbeeld, zelfliefde, alles was er.

Ik sprak met mijn ouders af dat ik 1 april terug zou komen naar Nederland. Meteen terugkomen kon ik gewoon niet. Ik had en heb ergens het idee dat wanneer ik begin januari terug zou zijn gegaan dat ik dan in driehonderdmiljoen stukjes uiteen gevallen zou zijn en minimaal tot 1 april bij mijn moeder huilend op de bank had gelegen. Ergens deed ik dat dan liever met geleend geld in Costa Rica.

Geld en liefde

Het hebben van geen geld liet me ook iets zien waarvan ik me totaal niet bewust was: ik had geld en liefde aan elkaar gekoppeld. Eigenlijk alle keren dat ik niet voldoende geld verdiende, vond ik dat ik ook geen liefde verdiende. Het klinkt absurd, maar ik weet nu dat veel vrouwen (misschien mannen ook, maar dat weet ik niet) dit hebben. Ik vond mijzelf gewoon niet waard om geliefd te worden. Geld is een soort uitdrukking van succes en wat je voor anderen kan doen, en bij het gebrek daaraan voelde ik dat ik het dus niet waard was.

Ook mijn f*ck-it mentaliteit in de liefde keerde zich in deze periode tegen mij. Ik had het advies om niet met tico’s te gaan genegeerd, ik vond het ergens ook discriminerend, dus besloot ik toch met een tico te gaan toen hij mij voor de zoveelste keer mee uit vroeg. Waarom niet dacht ik? Ik vond ergens ook wel dat ik mijn 9,5 jaar vrijgezel zijn wat meer als "vrijgezel(lig)" mocht leven. Hij wilde bovendien ook niets - prima.

Dat “ik wil niets” werd stalking. Hoe? Waarom? Waarom ik (met een verleden van #metoo-shit), ja, dat vroeg ik mij dus ook af. Misschien is alles wat ik erover wil zeggen, ik ga ongetwijfeld hier nog een keer een boek over schrijven, is dat het gewoon leuk was, zijn Amerikaanse vrienden mij ook geweldig vonden en mij er ook de hele tijd bij betrokken, waardoor het meer werd dan het was. Terwijl wij ruzie kregen, vooral nadat ik ontdekte dat hij nog een zwangere vriendin had in the States, wat voor hem “een klein detail was” en mij vooral deed beseffen dat ik weer eens voor de zoveelste keer “tweede vrouw was”, waren zij (de Amerikaanse vrienden) het die de hele tijd weer zeiden: “Ah toe, ga mee…” en dan ging ik toch weer voor de bijl. Thuiszitten of naar stierenvechten, een waterval, ergens uit eten, was in de periode van kerst en oud en nieuw moeilijk te weerstaan. 

Al heb ik mijn hele kerst alleen doorgebracht. Dit zeg ik niet om zielig te doen, maar omdat ik wel besefte dat ik al negen keer kerst heb gevierd zonder liefde. Dat ik vaker wel dan niet alleen was. Hm, nou ja, misschien zeg ik dit wel om zielig te doen. Het is gewoon niet hoe ik mijn leven voor had gezien of wil zien. Zeker niet op mijn 36^ste. Ik besefte ergens ook dat ik nooit echt een levensplanning had gehad, maar misschien had ik onbewust wel ergens een idee gehad dat ik hier in ieder geval niet zou zijn.

Dit kwam dus allemaal samen begin 2024. Ik besefte: ik wil (en kan) niet verder op deze voet. En: waar was ik in hemelsnaam mee bezig?

Leegheid

De eerste twee weken van 2024 waren gewoon alleen tranen. Leegheid.

Ik besefte dat ik qua business het niet slim had aangepakt. De afgelopen (bijna) zes jaar had ik zo’n beetje elk jaar een ander pad gekozen. Eerste een jaar wereldreizen en bloggen. Toen Politieke Adem, mijn bedrijf om politici te coachen. Toen nog een paar maanden het coachen van vrouwen. Daarna trok (en zette het ook op) het leiderschapsprogramma van New Female Leaders, sleepte het coach-bedrijf van vrouwen me nog voor de rechter en besloot ik eieren voor mijn geld te kiezen en alleen verder te gaan. Als ik zou stoppen bij New Female Leaders dan zou ze de rechtszaak niet doorzetten. En dat deed ik. Tegelijkertijd stopte toen een relatie waar ik een paar maanden in zat. Ik weet nog dat mijn business partner zei: “weet je het zeker? In het leven heb je een paar pilaren: liefde, geld en huis. Een huis heb je niet. Liefde is er nu ook niet en nu wil je ook stoppen met je inkomen?” Ja. Aan MOED heeft het me niet ontbroken. Aan verstandige keuzes wellicht wel.

Dat ging over in retreats. Eerst alleen en later met mijn sister. Dat waren magische tijden. Ik had het voor geen goud willen missen, maar een financiële geldboom was het allerminst. En retreats zijn ook niet een lange termijn businessmodel wat ik voor mij zag wanneer ik in de toekomt ook kinderen zou willen. En dus besloot ik in oktober 2023 ook die carrière aan de wilgen te hangen. In die tijd, ik weet niet of dit toeval is, nam ik ook afscheid van een scharrel dat misschien niet eens de naam scharrel verdiend. Ik denk da tik verlangde naar liefde maar het zocht buiten mijzelf.

En hier zat ik dan, niets een heel veel maanden later. Niemand die mij nog volgen kon. Niemand die nog wist waar ik voor stond. Aangezien ik dat zelf niet meer wist.

Ooit werkte ik in de politiek en daar wanneer ik daarop terugkijk manifesteerde ik alles bij elkaar zonder da tik wist was manifesteren was. En ik wist en of weet nu niet eens of ik daar nog in geloof. In portugal was ik heel spiritueel en het heeft me onwijs veel heling en inzichten gebracht, maar uiteindeljk leef ik ook gewoon in dezelfde wereld als iedereen met geld. En dat ontbrak. Net als de liefde. Maar aangezien ik die aan elkaar had geknoopt ging dit beide de hele tijd samen op en vooral naar beneden.

In januari raakte in de bodem. En de bodem raken was ongelofelijk moeilijk. Echt toegeven aan mijzelf wat ik fout had gedaan en oprecht durven kijken naar mijzelf, alsof je naar jezelf moet kijken in de spiegel maar niet jezelf maar een soort wolf ziet, je donkere kant, die je al die tijd niet hebt gezien. Ik moest toegeven dat ik dat was. Niet perfect. En fouten had gemaakt.

Niet zo hard naar jezelf zijn – denk je wellicht. Dat is zo’n beetje wat ik veel terugkreeg, en toch was dit wat het was en ergens in mijn hoofd nog steeds is. En nee, ik heb niemand vermoord, maar de pijn was er wel. Van de hele zes jaren. Waarin ik ook hele geode vriendinnen heb verloren. Waarin ik eigenlijk zonder plan mijn hart heb gevolgd maar nooit echt een richting had. Waarin ik meer zweefde dan geaard was.

Nieuw leven – ander keuzes

Er waren sprankjes van hoop. Een was de tweede dag dat ik in Costa Rica was. Ik had een jongen ontmoet die met mij heel graag mushrooms deed. We hadden een hele mooie plek gevonden en ik kan niet anders zeggen dat de middag magisch was. Er was niets tussen ons, we waren echt gewoon vrienden, maar die middag was het heel fijn om met hem te zijn. En als ik iets kon voelen dan was het: gronding. Die dag voelde ik wat ik in Portugal nooit gevoeld heb: ik voelde me geaard. Sommigen hebben geen idee hoe dat voelt of wat ik daarmee bedoel, en dat doet er ook niet zoveel toe, ik wist dat ook heel lang niet totdat ik het een keer gevoeld heb, maar ik denk dat die gronden mij ook heeft geholpen om de rauwe werkelijkheid aan te kijken en daarmee ook de deuren geopend heeft naar mijn “falen” of in ieder geval om goudeerlijk naar mijzelf te zijn. En dat was nodig.

Daar was dus de bodem. Die ik na de opmerking van een vriend “het is net alsof je de bodem niet wilt aanraken” gewoon met beide voeten in tranen aangeraakt hebt. Het was een tijd van zijn. In het moment leven. Lief zijn tegen mijzelf.

O ja, de stalking. Ik had “nee”, wacht, “NEE!”, gezegd, maar ik als “witte Noord-Europese vrouw” (als je denkt wat een onzin dat je dit zo zegt: nee hoor, zo zien ze mij hier, en dat is echt heel anders dan dat ik een latin-chick zou zijn of uit Zuid-Europa of Amerika zou komen), dus als ik NEE zeg, dan komt gewoon niet over. Een van mijn nieuwe vriendinnen hier, latina, gaf me tips en ik kan niet anders zeggen dan toen hij om 4.19 uur in de ochtend in mijn slaapkamer dronken op mij lag er een kracht in mij bovenkwam waarvan ik niet wist dat ik dat in mij had. Mijn latina-kant om het zo maar te zeggen. Zo zie je maar, je hebt zoveel meer kracht, woede en vuur in je dan je denkt. Daarna was het klaar.

Na veertien dagen kwam er ruimte. Ik besloot het advies van mijn vriendin op te volgen: andere keuzes maken.

Het feestje dat alles veranderde

Vraag me niet hoe of waarom, maar het was een feest waarvan ik besefte: hier wil ik heen. Allereerst om andere mensen te ontmoeten. Het zijn vooral mensen die een groot gedeelte van je beleving van welke plek dan ook bepalen - dat durf ik wel te stellen sinds ik nu bijna zes jaar reis en leef uit een tas. Hoe ik dat doe, uit één tas leven, is een van de meest gestelde vragen, maar anders dan dat het veel meer mentaal is dan je denkt kan ik het niet echt beantwoorden. We zoeken veiligheid in spullen. In verzekeringen. In geld. In een huis. Om dat los te laten zal je de onzekerheid moeten omarmen van dat niet hebben.

Mag ik je even complimenten geven wanneer je het tot hier gelezen hebt – wow!

Goed, we zijn er bijna.

Het feest was op een heuvel nabij de plek waar ik zit. Stel je een gigantische Hollywood villa voor je, met grote witte pilaren, een immens zwembad, een BBQ met personeel en met uitzicht over de oceaan.

Om er te komen en toegang te betalen was voor mij eindelijk onbetaalbaar, maar ik heb ook zelfs nog gewoon twee wijn van 18 dollar gekocht. Wie anders wil moet andere keuzes maken. 

Lang verhaal kort, ik kende daar niemand, of een iemand, en naar later bleek drie mensen, maar na de avond is alles anders. Wanneer we in het donker aan tafel gaan schuif ik aan na wat nu blijkt mijn, ja, hoe zou ik hem eens noemen, laat ik dan toch maar lover zeggen, ontmoet. Hij nodigt me die avond nog uit voor zijn vriendengroep-dag “Rosé all day” en de rest is geschiedenis zou ik bijna willen zeggen. De mensen die ik dat weekend ontmoet heb zijn de mensen die ik nu het meest zie, waarvan een paar mij heel dierbaar zijn.

Vanaf dag één ben ik eerlijk geweest over mijn situatie, niet altijd eenvoudig in een dorp met rijke mensen. Zelfs vandaag nog, de dag dat ik deze blog schrijf kreeg ik nog een soort van peptalk van een Amerikaan die naast mij zat en naar eigen zeggen “een miljoen per jaar verdiend, maar ook zat waarin ik zat”. “Kan je mij horen?” vroeg hij. Ik begrijp waarom hij het vraagt. Het is niet dat ik hem niet horen kan, en dat wil ik ook, ik heb duidelijk lessen te leren wanneer het op geld (en liefde?) aankomt, en mijn waarheid is net zo waar of niet waar als dat van een ander, maar ergens voelt het ook allemaal to-good-to-be-true.

Geloof ik nog in manifesteren? Mhaw.

Geloof ik dat het leven eenvoudig is? Mhaw.

Maakbaar? Ik heb geen idee.

Als een woord de afgelopen samen kan vatten dat is dat het Engelse woord: humbleness of being humble (dat volgens mij niet helemaal goed in het Nederlands te vertalen is, maar misschien komt nederigheid dichtbij).

Wat gebeurde er 

Eigenlijk heb ik geen woorden voor de tijd sindsdien. Ik denk dat de eerste die mijn lover tegen mij zei iets in de richting van “oh, ja deze stoel is nog vrij” zijn geweest terwijl hij waarschijnlijk ook nog de stoel voor mij naar achter heeft geschoven. Dat is omdat ik hem nu gewoon ken en weet dat hij dat zou doen. En ik wel een goed geheugen heb, maar niet meteen doorhad dat dit de volgende dag mijn lover zijn en (tot nu toe) zou blijven.

En nog weet ik niet waar het heen gaat in onze relatie, maar ik moet je heel eerlijk zeggen dat me dat ook niet zoveel meer uitmaakt. Ik heb leren omgaan met onzekerheid. Ik heb leren leven in het moment. En ja, ik ben ook mens, en dan denk ik weer heel veel en zie ik alleen beren op de weg.

Feit is dat ik een andere weg in ben geslagen. Totaal. Zo voelt dat echt.

Mijn hart geopend

In de liefde heb ik mijn hart geopend, heel bewust. Ik weet nog heel goed hoe ik eerst er een punt achter wilde zetten, hij wil geen kinderen en ik wel, en mijn hoofd dacht, dit gaan we dus niet doen, maar na een gesprek hierover (hierover komt een ander blog hoor, beloofd, want anders komen er te veel zijtakken) voelde ik dat ik ook hier een andere keus wilde maken. Zonder dat ik nou wist waar het heen zou gaan voelde ik dat ik niet mijn hart wilde sluiten maar wilde openen. Dat ik bereid ben om pijn te omarmen van het feit dat het niet zou lukken, maar dat ik niet meer of zelfs geen zin meer heb om mijzelf te beschermen.

Ik kan het nog voelen en voor mij zien. Ik lag naast hem in bed, sloot mijn ogen, zag mijn hart en ook mijn hele lichaam voor mij als een bloem en ik openende mijzelf helemaal. Sommigen zullen dit fanatisch vinden, anderen begrijpen het wellicht niet. Feit is wel dat ik zeker weet dat hij dat gevoeld heeft. Hoe ik dat weet? Dat voel je/ik.

En als ik iets geleerd heb de afgelopen zes jaar, want ik heb ook heel veel geleerd, is dat ik heel goed kan voelen. En dat ik daarop kan vertrouwen.

En ook al is het niet weg: ik praat nu met hem over de gedachte die ik had over eigenwaarde, geld en liefde. Ergens zit die link er nog steeds, iets wat hij totale onzin vindt en ergens zei hij ook dat ik daar “echt mee moest stoppen”. En hij heeft gelijk, maar dit zit zo diep schijnbaar.  Ik ben al blij met dat ik het weet en dat ik eraan werk. Alleen al het feit om te delen is helend. En misschien moet ik het bij deze (nu ik dit schrijf) dan ook maar loslaten.

Carrière

En niet alleen de liefde is anders. Het eerste wat ik ben gaan doen is actief werk gaan maken van wat ik wél wil. Veel mensen hebben geen flauw idee waar ze heen gaan of mee bezig zijn, ook rijke mensen niet, leerde ik hier in de vele gesprekken. Dat is het mooie wanneer je deelt: dan gaan anderen ook delen over hun kwetsbaarheden en geld.

In een wereld zonder pilaren wist ik dat ik op zijn minst een strohalm wilde: licht aan het einde van de tunnel. Een toekomst, een idee, een pad, van waar ik naartoe zou gaan. Een pad waar ik blij van zou worden. Waar ik energie van zou krijgen (want dat wat ik deed had me leeg getrokken). En dat is iets wat ik al doe sinds mijn achtste denk ik, jong in ieder geval, en dat is schrijven.

Het eerste doel werd: kunnen leven van mijn schrijven. Mijn manuscript waar ik al zeven jaar, bijna acht jaar werk, heb ik uit mijn digitale map getrokken en ik ben bezig om het te verbeteren, ik heb het afgeschreven en ben bezig het uitgever-klaar te maken. Ik ben bezig met een kleine mediashow. Met twee series voor op de streamings-diensten (in het Nederlands en Engels), allemaal nog “up in the air”, maar wel magische dingen die zomaar ineens op mijn pad zijn gekomen sinds mijn mantra leven van mijn schrijven heb.

En meer dan ooit heb ik om hulp gevraagd. En dat kwam er. Iemand gaf me gewoon zomaar geld. Ik kreeg freelance opdrachten, en hoewel ik er nog lang niet ben, is er een plan en licht aan het einde van de tunnel. Durf ik weer te dromen en voel ik dat mijn dromen groter zijn dan ooit.

Ook ben ik nomad af. Nomade zijn is namelijk een mentale staat voordat het een fysieke uiting is. Een die ik zat was. Ik wil hier (Costa Rica) wonen. Ik wil mijzelf planten, ook omdat ik voel dat ik klaar ben voor een volgend hoofdstuk. Ik geloof dat het leven uit hoofdstukken bestaat, iets wat ik van mijn sister heb geleerd en zo waar vindt. Dat maakt dat het klaar is om dit hoofdstuk te sluiten. Te sluiten met een boek. Te sluiten met een open hart. Te sluiten met mijn wortels ergens in de aarde. Zodat ik kan groeien op een plek. Zodat ik misschien mogelijk wanneer het me gegund is een gezin te bouwen. Bouwen, groeien, aarden, zijn, dat is wat ik wil. 

De stem binnenin

Een andere quote die ik weer omarmd is: “There is a voice that doesn't use words. Listen” van Rumi. En ik ga je zeggen waarom. Eigenlijk voel ik al sinds mijn zestiende een soort van drang, een stoort van energie, een stem, ik weet niet hoe ik het noemen moet, maar een gevoel dat ik op momenten in mijn leven totaal gevolgd heb, en soms helemaal niet. Het was die stem die zei dat ik nog een paar maanden in Costa Rica moest blijven, het was die stem die maakte dat ik op mijn 18^e meteen het huis uitging (al was het met ruzie), het was die stem die maakte dat ik de politiek achter mij liet en mijn huis en spullen verkocht, en het gaat ook die stem zijn die mij gaat leiden in deze fase van mijn leven. Ik heb een plan, maar het is een groot en allerminst vol-met-zekerheden-plan.

Maar zekerheden bestaan niet.

Daarbij ben ik niet ver van de bodem, dus ik heb niets te verliezen.

En het is MOED dat mij altijd nog gebracht heeft daar waar die stem mij heen wil brengen.

En die stem daar ga ik trouw aan zijn.

Ik weet niets.

Ik weet zelfs nog minder dan een paar maanden geleden.

En wanneer ik het wel weet dan is het ego – dat ik ook nog steeds heb, echt hoor. En dat kan ik ook zien. Maar wat er ook is, is bescheidenheid. En dankbaarheid. Voor de mensen om mij heen. Voor het leven.

Ik besef dat ik al jaren niet bang ben voor de dood, maar bang ben voor het leven. Om mij te aarden, om er echt voor te gaan. Ik ben niet bang meer. Ik wil leven. Ik ben nieuwsgierig waar het leven mij gaat brengen en ik wil nog groter dromen dan ik nu doe – en nee, ik deel niet mijn grootste dromen, omdat ik geloof dat ze in de veiligheid van mijn cocon mogen groeien, maar wie dit goed leest kan in de witregels veel van mijn dromen en wensen lezen.

Ik weet bijna niet hoe ik dit eindigen moet. Behalve misschien met een gedicht:

Lfs. Marleen